Sarérét mah siga Ayu Ting-Ting. Awakna montok. Keur pipamajikaneun mah cukup. Tapi, da angger, teu kapaké. Majar téh umurna leutik kénéh. Mun bisa mah umurna, nu dua puluh taun ka luhur cenah, ulah nu dua puluh taun ka handap. Kusabab sobat dalit, lieur-lieur ogé, kapaksa ku kuring téh dituturkeun kahayangna. Hiji poé. Kuring datang deui ka manéhna. Nawarkeun randa, boga anak tilu. Geulis. Sampulur. Tapi, keukeuh, teu kapaké kénéh. Budak tilu mah loba teuing cenah, beurat marabanana. Isukna, kuring datang deui, némbongkeun brosur. “Tah, mun ieu kakarék! Mun ti baheula atuh nawarkeun téh” Pokna. Ngomong kituna téh bari mukaan brosur. “Piraku wé, asal urang daék melakna, da binihna mah dibéré ti ditu. Atuh engké mun geus panén, hasilna dibeuli deui ku itu. Jadi urang mah ukur ngamodal tanaga jeung lahan wungkul” Cekéng, nerangkeun saujratna. “Heueuh, kaharti ku uing ogé. Dari pada lieur néangan awéwé, mending melak cabé!” Pokna, semu atoh.
