“TIASA kirang teu?” ceuk manéhna, nga-sms deui. Sakitu geus dikurangan gé hargana, keukeuh waé, nawar. “Tos wé atuh saratus rébu free ongkir,” cekéng bakating ku rudet. Da, di mana-mana ogé, nu jualan mah néangan bati. Piraku wé euweuh batian rék dijual? “Kintun no rékna wé atuh, énjing ku Ibu ditransfer!” pokna, singket. Isukna. Ku uing téh manéhna di-sms “Punten, Ibuna nuju di luar kota kénéh, insyaAlloh énjing.” Isukna deui, “Ibu nuju di toko spanduk, ké uih ti toko spanduk, ku Ibu ditransfer.” Isukna deui, “Kamari téh kartu ATM-na ical, Ibu ieu nuju di Kantor Pulisi, nuju ngadamel laporan. Uih ti Kantor Pulisi, ku Ibu ditransfer langsung ka bank-na. Pami tos ditransfer, ku Ibu diwartosan.” Isukna deui, manéhna nulis status dina fésbuk: saudaraku, berkatalah yang baik-baik dan jangan membohongi orang, karena Tuhan selalu mengawasi kita. Inget kana statusna, uing jadi teu kuat hayang seuri. Nepi ka fikmin ieu ditulis, manéhna can nransfer kénéh waé.
